Dolimientu

     Lu que camentara’l mio fíu ye la pura verdá: anque vamos saliendo a flote, siguimos afogando. La nuesa llingua amorrentando pol cafiante desapegu y dalgunos inda rin per ello. La nuesa memoria aforfugando pol desaniciu. Danme pena los que refugaron el so raigañu. Dame pena de los contaos que bastien a la escontra. Aporfia’l dolimientu y rispio por alitar: sicasí, dame pena'l presente’l país somorguiáu pela tristura y, de resultes, compadezo de mio mesmu.