GRAU

Voi pa Grau, voi pa Grau,

y aquel que me reconoza,

que nun mire pa otru llau,

que nun voi quita-y la moza.

De la que crucio la ponte,

siempres cuco los coríos,

dende’l corredor, el monte,

y p’atrás, los amoríos.

Cuando almuerzo nel Exprés,

compongo como’l más curru,

tres d’esi cristal me ves,

escribo ente churru y churru.

Pasio pel fluvial paséu,

caleyo cais y places,

peles fiestes, toi d’abéu,

y merco en mercáu, fogaces.

Lleo llibros n’asturianu,

apingayo tres la xinta,

estréllome pel ventanu,

con un paparáu o pinta.

Voi dicivos, d’otra miente,

que, nun requexu, m’afayo,

escontra’l pueblín d’enfrente,

que lu llamen San Pelayo.

Fago marches, fago rutes,

dacuando xubo al Pedroriu,

esfruto si tu disfrutes,

davezu algamo’l Casoriu.

Falo con tolos paisanos,

tamién con toles paisanes,

ellos son abondo sanos,

elles son enforma ufanes.

Ando d’aquende p’alluende,

xubo’l cuetu, m’echo en prau,

aliendo con tol qu’aliende,

esi raigañu de Grau.