Aniellos

     Enantes d’esta dómina del “Señor de los aniellos”, onde yá nadie los amuesa nos deos sinón en oreyes, embelicu,  ceyes y nel mesmu focicu, hubo otra na que se llucíen a mou de promesa. Yera como na publicidá de los trebeyos, de la qu'a una moza-y prestaba un mozu cavilgaba “me lu pido”, entós s’afayaben los aniellos y ¡alón!, amarraos pa tola vida. Agora, que s’empareya y desempareya con facilidá, yá nun se gasten eses sortíes y de resultes se torga’l peligru de firíes si acaso frayen, como m’asocediera a min que pegué contra una papelera cuando corría pa coyer la llinia y tuvieron qu’espetame cuatro puntos de sutura ente’l furabollos ya'l mayor de toos. Si, abúltaseme que dende aquella ya nun se regalen aniellos.