Los cuentistes del poyu

     Como davezu, nun yera quien a abrir enforma los güeyos por culpa del sol que me pegaba a la escontra; magar qu’al bellume percibía ensembre bien la figura del paisanu que taba asentáu nel poyu a la mio vera. Yera un home altu con acentu foriatu, gastaba sombreru tamién d’altor, dábame un aire a naftalina y se m’abultaba abondo educáu. De la que nun pasara naide pela redolada, entamó a falame d’un coríu feu, d’una serenina, d’un soldadín de plomu, d’una princesa ya un arbeyu y d’una montonera cuentos de fades. Yo–y retruqué que caltenía cientos d’ellos de toa triba ya esclarié qu’otros milenta finaron na basoria, nel fogón de la económica o nes coraes d’un ordenador que los desaniciara pa siempres. Nel intre, encomendóme perafitar too en dellos llibros o en cualesquier otru llugar seguru. Darréu, entrugóme pol mio nomatu y, cuando yo–y pregunté pol suyu, tornaba la muyer y yá nun quixo dicir más nada. Ella, por embargu, aína m’aldericó: “¿qué faes falando solu?”.