Un país

 

Sé d’un país au la casería valta,

sé d’un país au tamién cayera l’horru,

sé d’un país onde yá’l paisanu falta,

sé d’un país qu’arriquez al más ceporru.

 

Aquel reinu onde reina la desidia,

un principáu que perdiera los principios,

un paraísu al qu’empuerquen la piel nidia

ya escaecen los pabardos nos sos ripios.

 

Ellí onde amburen montes y animales,

onde remanez pa siempres el cartuchu

sobro vallines con centros comerciales

que foron camudando en borrafa’l cuchu.

 

Onde’l fumu foi algamando a la nublina

pente’l que’l foriatu escapa col nuesu oru,

quien terrén, ríu y regatu contamina,

mientres que l'aldeanu se−y abulta xoru.

Au coles variantes tómennos el pelo

ya una llingua milenaria nun esiste,

mentanto que t’afalaguen: Lelo, lelo…,

los páxaros que mazcayen tol alpiste.

 

Esi país qu’hai cuantayá que desanicia,

un país nel que se merca’l so silenciu,

un país nel qu’espoxiga l’avaricia

y el xacíu va eslliendo nel vertenciu.