LAS PANOYAS DE TINA

Colingando d’una esquina,
enriestrando’l so maíz,
tan las panoyas de Tina,
que colaron pa Madrid.

Antes taben na panera
de la so casa en Sorriba,
dexanon esa fastera,
mentanto que yo me diba.

Ablucáu quedó’l raitán
que nel cielu da’l rabil,
pel pandu “Nuevu Baztán”,
nel casar de Vi!!aouril.

Camudaron corredor,
tamién, finxu cardinal,
l’orbayu pola calor
ya la xelada ivernal.

Amarie!!an nel riscar,
encaldien n’atapecer;
albentestate, el pingar,
de la qu’entama a !!over.

Nortiando los olivares,
sofiten la renombranza,
pente xineiru y payares,
distrayen la so folganza.

Asina, dende aquel día,
a la vera la Santina,
amuesen asturianía,
repolitando esa esquina.