Esto ye un cuentu que
cuento,
mentires que son
verdá,
de la mio vida que
rento,
dende aquella mocedá.
Y d’enantes, cuando
neñu,
fasta agora, yá de
vieyu,
que me caltengo de
señu,
dibuxu d’un
cartafueyu.
Pero foi espurriendo
abondo,
de la que diba
viviendo,
con un sentimientu
fondo,
col que te toi
escribiendo.
De guah.e yera mui
llistu,
dicíen los d’a mio
vera,
al medrar nun eché
esquistu
ya entós camudó la
xera.
De mozu yera escoyío,
espetóme una rapaza,
de la ocurrencia me
río,
coses de la nuesa raza.
Siguí raru de paisanu
y dacuando, repunante,
quiciabes por ser
veganu,
por acio ser
tolerante.
Yá de vieyu nun
m’aguanta
nin siquiera la
paisana,
magar que seya una
santa,
magar que nello
s’afana.
Ya asina gasto la
vida,
soi un infeliz poeta,
que naide torgue o
impida,
encoplo lo que me
peta.