Espetárame de sópitu una repunante paisana que
charraba en chapurriáu que’l bable nun esiste. De secute me vieno al maxín lu
de que nada ye imposible. Darréu cayí na cuenta de que los mios parientes que
falaben hai cuantayá nun asturianu cuasi perfeutu pueque nun esistieran.
Arriendes, yo, que los sentí falar, bien seguru que tampoco. En resultancia, yo
soi l’home qu’enxamás esistió ya abúltaseme que vós, que tais lleendo esta
caxigalina, tampoco. D’esa miente, esto que vos toi contando quiciabes nun seya
más qu’un tráiler d’una película de ciencia ficción.
No hay comentarios:
Publicar un comentario