Hai un camín escaecíu
nuna lloría de nada
y un molín d’ensuchu ríu
con alcordances na estrada.
hai un monte que s’abrasa,
baxo un ferre qu’entá esnala
sobro la sabla la basa.
Na viesca sume’l sumiciu,
igual que sume la viesca,
la planta llámase a viciu
y toos quemen como esca.
Hai una tribu paisanos
repartíos pel conceyu,
son los indios asturianos,
si unu vieyu, otru más vieyu.
Yá nun armen la partida,
andechen d’ambulatoriu,
la pelleya ye firida
col sanamientu nel noriu.
Nun hai chigre abenayá,
la chigrera coló al cielu,
l’estragal bien tancáu ta,
la murnia muerre de duelu.
Cuando esi camín abonda
ya’l mozu abandona’l llar,
camines la pena fonda
y pesa más el pesar.
