¿Nun vos decatarais qu'hai xente qu’anda tresvolada caleyando peles villes y ciudaes? Son paisanos que surtieron abenayá de la so aldega col enfotu d’espoxigar o por cenciella necesidá. Dempués, toparon un amu o un comerciu y trabayaron pa él; mentanto, afogaben nel fumu de la nueva redolada. Asina, escoyeron una esclavitú en crisis na qu'amurnien los díes, atropen los años y avieyen la cadarma. De la que se retiren, canoxos y engurriaos, tornen a la casería de la so parentela y, de secute, agüeyen que yá son estraños nel so ñeru. Ceo, muerren entrugándose si mereció la pena camudar la vida nel so terrén pol garapiellu d’euros que caltiénense na cuenta'l bancu. Aina, el cartelu de la funeraria espeta y amiesta otru par de grapes ferruñoses. Nel intre, los regatos esbarien llárimes de los cuetos y brañes pelos papiellos de les vallines.
No hay comentarios:
Publicar un comentario