Son les 5 la tarde, tres rapazos con pelo tortiella francesa pañen un collar del pescuezu una vieya. Los magüetos tienen otres carauterístiques, sicasí ta mal vistu falar d'ello. Naide de la contorna-y defende, y la paisana marcha alloriada. Voi cargáu como un burru y toi dalgo lloñe pa terciar no que pasó; amás, la muyer me reñe por tar de contino implicáu en engarradielles. Dalgo asemeyáu se repite davezu y los caminantes escuquen encarpazaos. Tornu pa casa ablucáu polo que yá ye una repunante costume; mentanto, alcuérdome de lu que dicía Franz Kafka al respeutu:
“Cuando unu sale a caminar de nueche per una cai, y un home, visible dende bien lloñe —porque la cai ye pindia y hai lluna llena—, cuerre escontra nós, nun lu detenemos, nin siquier si ye ruin y andrayáu, nin siquier si daquién cuerre detrás d'él glayando, dexámos-y pasar.
Porque ye de nueche, y nun ye culpa nuesa que la cai sía empinada y la lluna llena; amás, seique esos dos entamaron una cacería pa enredar, seique fuxen d'un terceru, seique'l primeru ye escorríu a pesar de la so inorancia, seique'l segundu quier matalu, y nun vamos ser cómplices del crime, seique nengunu de los dos sabe nada del otru, y diríxense corriendo cada unu pola so cuenta escontra la cama, seique son nocherniegos, seique'l primeru lleva armes...”
¡La cuenta!, cavilgo que siempres foi asina, que naide quier saber nada, que llueu fanfarriamos... ¡Qu’amarguriu!
No hay comentarios:
Publicar un comentario