El francés

Aprendí'l francés que pue deprendese mentanto'l bachilleratu, ensin maestros nativos y ensin trespandar a Francia. La verdá ye que daqué falsiaba porque nun aprendimos enforma bien. O'l sistema nun yera l'aparente o yéramos toos mui cortinos, amás de nun poner demasiao procuru nel escuru —poles semeyes antigües— métodu Perrier. Güei, dempués de munchos llustros, siento cantares franceses y esa llingua paezme un idioma abondo guapu. Falo dalgo más qu'enantes y entiéndome meyor coles franceses que colos franceses, sobre too coles nueves. D’otra mena, Francia tamién se m'abulta bramente afayadiza. Tuvi ocasión de faer un viaxe rescamplu a París y pudi comprobar “in situ” lu que m’albidraba d’aquella y seique aporfiaba un veceru arxentín sobre esa capital: Paris, Paris ye una ciudá maraviyosa; sicasí los franceses, los franceses son unos fíos de puta...Yo nun guardo esi refugu llexendariu escontra los galos; ye más, prestaríame que s’espardiera la nuesa rellación con ellos, por culpa de qu’en toles comunidaes convién llevase bien y los franceses son los nuesos fanegueros vecinos d’enriba.