Morrió Gigi

     Na nuesa casa nun queremos tener animales porque se nos abulta qu'a un animal hai que lu atender como se debe y porque contamos que deben de vivir en llibertá. Sicasí, y nel casu concretu de los perros, confieso que pasiamos a los de la vecina. Voi desplicame: por culpa de qu'esta señora casi nunca saca de paséu a los sos canes, nós emprestámonos a faelo, yá qu’arriendes qu’ella ye amiga, tamién lo son los sos perros. Poro, non yá pasiamos al circunstancial sabuesu, queremos-y y lloramos la so muerte cuando se produz, magar que yá acompañáremos de delles xeneraciones de perros. Amás, puedo afitar qu'esti ciñu ye recíprocu. Gigi ye'l más favorecíu de los actuales y albidra aína al mio fíu de la que s’avera a la so casa pa recoyelu. Obedez lu que-y manda’l so guía y nun avanza si él nun lo fai. Ye más, si s'adelantra, recula nel intre fasta'l so llau. En bien d’ocasiones, vuelve la cabeza pa decatase de que'l so indixebrable amigu lu sigue. A la mio muyer y a min, tamién nos fai casu; pero con menos frecuencia. Coles mesmes, nos quier, pero con menos intensidá. Tamién nos mira, pero abondo menos. Somos talamente amigos, pero non tantu.

     Gigi esfruta de la caminada, refugando l'inconformismu d'aquellos que nun esfruten con nada. Gigi bocexa l'aburrición de los que lu cafien. Gigi aguanta los rancios espolinos por sabia conveniencia. Gigi amuésase indiferente, como si yá lu supiera tou, o quiciabes tou lo que-y paez valoratible saber. D'últimes, podría recapitulase que Gigi guarda un debíu protocolu de conveniencia.  

     Cualesquiera podría espetar que nun entiende porque pasiamos a Gigi, yá que nun ye nuesu. Yo-y podría retrucar que porque toos nos beneficiamos de la compañía mutua. Acabaría esclariando que sí tenemos perru, anque nun more nel nuesu terrén. Somos, xuntu cola dueña titular, lo que s'entendería como copropietarios del animal. Ella paga les vacunes y la mayor parte de los alimentos y nós ufiertamos con procuru'l nuesu tiempu llibre y la nuesa desinteresada amistá. Asina, toos tan gayoleros.

     Meses dempués de finar el presente rellato, vime obligáu a amestar esta primera repostia: Gigi se va. Llidia, l’ama, marcha a Canaries col so fíu y los sos dos perros, y ye posible que queden a vivir ellí pa siempres. Quiciabes ayeri diéramos el nuesu últimu paséu con Gigi. Él nun lo sabe y nun lo siente, pero nós yá nos atopamos fondamente murnios, entá na so compañía, porque emprincipiamos a soportar la so ausencia.

     El tiempu que traxo'l posterior treslláu viose somorguiáu en lladríes y llamentos de desacuerdu. La definitiva llanzada llegó güei col alloriáu tornar del mio fíu acarretando la repunante noticia: Gigi dexó d'esistir. Tola nuesa redolada atópase fondamente inxeme.