La editora del
vientu,
llevóse los poemes,
rellatos y algún
cuentu,
y me dexó les penes.
Agora cuando sopla,
aguardo lo imposible,
que torne cualquier
copla,
daqué valoratible.
Magar que seya mudu,
el so soplíu xordu,
col aire nun camudo,
nin en domingu gordu.
Coló col mio procuru,
pañárame’l mio versu,
dexóme’l cuartu
escuru
y el mio maxín
inversu.
Tocárame la rifa
d’aviesu al mio
llabor,
el premiu la engañifa
sume en ordenador.
Asitio nel vacíu,
atrapáu nesi buecu,
de falcatrúa, fíu,
col xeitu tibiu y
secu.
La llárima la ensugo
con una fueya en
blancu,
anque frayáu pel xugu,
llevántome de bancu.
Zarapiqué en morriyu,
nun foi na mesma
piedra,
valtara sobro’l
tillu,
firíu d’otra guerra.
Batalla’l desaniciu,
enllena de cadabres,
que nun quexo de
viciu,
afuego nes pallabres.
No hay comentarios:
Publicar un comentario