Daqué de frixuelu,
seique abondo d’horru,
fadio y doi asuelu,
ensin el mio aforru.
Peñero farina,
zucre, sólo un plizcu,
¡echa–y güevos nina!,
de llimón, un mizcu.
Soi amás beleñu,
arriendes d’argaña,
magar como un neñu
al que nun s’engaña.
Soi cuetu, boroña,
güelga ya abeduriu,
nun trago la goña,
nin me torga’l muriu.
Nun pido gabitu
nin detién el matu,
nun como cabritu,
me repuna’l fatu.
Asoleyo brenga,
anque seya vieyu,
nun farto de penga
y sí del arreyu.
Enllordio col barru,
avezo al pigazu;
pero para’l carru,
si garro l’angazu.
Qué naide me mande
d’un llugar llonxanu,
porque–y monto’l tande
falando asturianu.
No hay comentarios:
Publicar un comentario