Entá ceo, na mio
cama,
bien seguru, de
velea,
vime nel frente’l
Xarama,
en suañando, pa mio
idea.
Bombardiaba
l’aviación,
españaba la fastera,
medraba la
esmolición,
afayaba na trinchera.
Yo nun diba
d’uniforme,
taba vistíu paisanu,
cola guerra nun
conforme,
reburdiaba, pero en
vanu.
Mandó un xefe
qu’avanzara,
¿pa ónde? Entrugué al
rabiures,
dábame l’esllume en cara,
había polvu per
dayures.
Punxi les gafes de
sol,
empuñé la mio
pistola,
tropecé con un perol,
zarapiqué nesa gola.
Rebocé pelos caminos,
mientres tornaba les
bales
d’un puñáu de
marroquinos
azorraos nesos
xarales.
Por suerte me
despertara
con un pote na cabeza
y coles berces na
cara,
ablucáu cola rareza.
No hay comentarios:
Publicar un comentario