Sin que naide ponga
vetu,
mientres esti estáu
d’alarma,
siento en pasu con
Caretu
pa nun valtar pela
garma.
Él ye caretu de cara,
yo salgo con pinta
gochu,
la soledá nos ampara
d’esi virus podre o
pochu.
Col mentáu, que ye un
santín,
y dalguna gata rancia
anda encarceláu Pin
nesta repunante
andancia.
Él nun muerde, yo nun
manco,
vivimos y respetamos,
ante la puerta qu’atranco
de tala miente
posamos.
El futuru ye más
perru,
más perru que’l
propiu can,
güei equí, mañana
muerro,
dellos vienen ya
otros van.
Ye siniestru
l’universu,
magar too se
caltenga,
anque duldo que’l mio
versu
seya arenga pal que
venga.
Pente tanta molición
nun vien novedá de
China,
nin siquiera de
Cantón,
nin vacuna o melecina.
Caretu nun sabe nada,
otros nun quieren
saber,
les vides son como
estrada
pal que mangonia’l
poder.
No hay comentarios:
Publicar un comentario