La to imaxe ye soleya,
la color, frescu d’arume,
parolar, sele a la oreya,
dende’l mar fasta la cume.
Como paxarín de branu,
andas adulces la sabla,
yes el requexu del vanu,
yes del horriu, la so tabla.
Son los tos güeyos, andrinos,
ye la to boca, poema,
los tos pies son andarinos,
yes el candor fechu fema.
D’allegría la to risa,
la brisa l'alba'l to aliendu,
la to manera, folixa,
de xeniu igual que rodendu.
Yes la calor en xineru,
yes la solombra de mayu,
de la rimada, senderu,
yes del riscar, el restallu.
Los mozos, xentes del aire,
ayuri'l to pelo esnala,
la to piel, camisa’l fraire*,
l’asturianu, la to fala.
la color, frescu d’arume,
parolar, sele a la oreya,
dende’l mar fasta la cume.
Como paxarín de branu,
andas adulces la sabla,
yes el requexu del vanu,
yes del horriu, la so tabla.
Son los tos güeyos, andrinos,
ye la to boca, poema,
los tos pies son andarinos,
yes el candor fechu fema.
D’allegría la to risa,
la brisa l'alba'l to aliendu,
la to manera, folixa,
de xeniu igual que rodendu.
Yes la calor en xineru,
yes la solombra de mayu,
de la rimada, senderu,
yes del riscar, el restallu.
Los mozos, xentes del aire,
ayuri'l to pelo esnala,
la to piel, camisa’l fraire*,
l’asturianu, la to fala.
(*camisa’l fraire, planta de flores blanques)
¿De quién ye esi poema? Ye perguapu.
ResponderEliminarPedro Zurita Fanjul
Ye d’un paisanu de Tinéu qu'espubliza equí en Madrid, en castellán, nún par de revistes, y nel so blog, n’asturianu, que va algamando congracies d’abonda xente, que tará encantáu de roblate’l poema, y, que t’apurre otro candial abrazu.