Son les 5 de cualesquier tarde, tres rapazos con pelo tortiella francesa
pañen un collar del pescuezu una vieya. Los magüetos tienen otres
carauterístiques, sicasí ta mal vistu falar d'ello. Naide de la contorna la defende y la paisana marcha alloriada. Voi cargáu como un burru y toi dalgo
lloñe pa terciar no qu'asocedió; amás, la muyer me reñe por tar de contino
implicáu en engarradielles. Dalgo asemeyáu se repite davezu y los caminantes
escuquen encarpazaos. Torno pa casa ablucáu polo que yá ye una repunante
costume; mentanto, alcuérdome de lu que dicía Franz Kafka al respeutu:
“Cuando unu sale a caminar de nueche per
una cai, y un home, visible dende bien lloñe —porque la cai ye pindia y hai
lluna llena—, cuerre escontra nós, nun lu detenemos, nin siquier si ye ruin y
andrayáu, nin siquier si daquién cuerre detrás d'él glayando, dexámos-y pasar.
Porque ye de nueche, y nun ye culpa nuesa
que la cai sía empinada y la lluna llena; amás, seique esos dos entamaron una
cacería pa enredar, seique fuxen d'un terceru, seique'l primeru ye escorríu a
pesar de la so inorancia, seique'l segundu quier matalu, y nun vamos ser
cómplices del crime, seique nengunu de los dos sabe nada del otru, y diríxense
corriendo cada unu pola so cuenta escontra la cama, seique son nocherniegos,
seique'l primeru lleva armes...”
¡La cuenta!, cavilgo que siempres foi asina, que naide quier saber nada,
que nun ye culpa nuesa, gandaya de caleyantes; magar que llueu fanfarriemos...
¡Qu’amarguriu!
No hay comentarios:
Publicar un comentario