D’entamo somos neños. Sí, guah.es
despreocupaos y revolvinos. Dempués, mozos n’ayén que tolo sabemos. De secute,
paisanos col xeitu y el procuru más asitiaos. Darréu, vieyos arrequexaos y
escaecíos. Más sero, tornen a alcordase
de nós, de la que yes afamáu per un día y el nuesu nome sal espublizáu nesos
cartelos que-yos llamen esqueles. Pa entós, toos yéramos abondo bonos. Sicasí,
col trescurrir del tiempu, rinde la memoria y cayen les fueyes del cuadru los
avisos. A lo cabero, namái se caltienen les grapes, eses repunantes tires
d’alambre que s’enferronen dafurto al pasáu como cafiantes cachiparros del nueso destín.
No hay comentarios:
Publicar un comentario