Ríu Cares

Ríu Cares, ríu Cares,

guapa Garganta Divina,

nada torguen los pielgares,

si esa sienda se camina.

Va yá pa cuarenta años,

que fixi la de Caín,

pente cuetos, pente suaños,

onde’l cielu ye’l camín.

Onde tamién ye conxuru,

au la cabra ye la reina,

xunto a la canal y el muru,

onde espotrexa la pierna.

Ellí caltengo de visu,

curiando del desbentíu,

nesi frayu’l paraísu,

sobro esi afamáu ríu.

M’alcuerdo de Camarmeña,

xinta de tortiella y pellu,

d’aquella, sola na peña,

acolumbrando l’Urriellu.

De la bona xente’l monte,

quexando de les angüeñes,

de Poncebos, pela ponte,

del sudu qu’anubre ceñes.

Dende Arenes de Cabrales

a Posada Valdeón,

de Picos, lleves les gales,

la mio alma y corazón.

Ríu Cares, ríu Cares,

si nun te volviera a ver,

será bien a mios pesares,

pos nun te voi a escaecer.