Cuando alderiques d’una llingua,
ensin saber como desendolca un idioma, quedes como un inorante.
Cuando ataques la to propia
llingua, namái que por política o conveniencia, quedes como un desarraigonáu repunante.
Cada pueblín de mio Asturies
ye pa min suañu o ayalga,
ye casa, quintana, muries,
ye andecha, folixa, salga.
Ye horru, corral, panera,
ye la fonte, ye’l camín,
ye la flor en primavera,
ye afalagu del destín.
Ye la llingua, ye la historia,
ye’l terrén, monte y raigañu,
ye orbayu, ye prau y moria,
ye’l verde sobro’l secañu.
Ye aquel cantarín del carru,
que percibo nel silenciu,
la buelga qu’amuesa’l barru,
lo cenciellu nel escuenciu.
Ye esi pan qu’arroxa’l fornu,
que caltién dalguna faza,
ye tueru, rama, cabornu,
un mensax na calabaza.
El molín que yá nun muel,
el chigre que yá zarrara,
la murnia que tanto duel,
balagar, facina, vara.
La vaqueira y la tonada,
cadencia de la contorna,
la castaña y la fabada,
y tol indianu que torna.
Ye’l mozu, neñu o paisanu,
pero guapamente’l vieyu,
que t’avera a lo llonxanu
por arte de barrabiellu.
El ríu qu’esquita inxente,
la vaca, el faisán, la osa,
sobre manera, la xente,
Asturies ye prodixosa.
Muy guapo, Pindesierra. Y muy certero.
ResponderEliminarMunches gracies, Pin. Que teas un bon añu.
ResponderEliminar