A tolos músicos ya escritores que lluchen por sobrevivir mientres que dellos afamaos qu'exercen de xuez y parte nos xuraos parten siempres la tarta…
El músicu muertu fame,
talamente que’l
poeta,
cola fame fai enxame
y nun gana una
peseta.
Sestaferia colos
sones
y cola tristura
andecha,
como carru de triones
se caltién a
costafecha.
Cola murnia canta
sele,
magar qu’enxamás afuega,
ye teloneru na tele,
ye feligrés que nun
ruega.
El que nunca foi
afamáu
nun rinde cola
galbana,
nun enfastia
d’afamiáu,
xunta, de comer, la
gana.
Nun tien perru nin
padrín,
tien la guitarra
qu’astiella,
ye collaciu para min,
compañeru de
mormiella.
Nun esbaria por cobicia,
nenyures foi
presumíu,
cola folganza nun
vicia
nin s’afaya ente’l
xentíu.
Col músicu muertu
fame
bien seguru que
m’atopes,
tamos los dos al
algame,
de la ruina somos
popes.
No hay comentarios:
Publicar un comentario