Na Dalmáu Carles

 

Enxamás supi onde coime s’allugaba aquel tinteru baxu’l que vivíen un par de ratos que naquella dómina pidíen les vacaciones al maestru. Corríen adulces y arrémente los caberos años del deceniu de los 50 del pasáu sieglu, mui bien enantes de la que dempués cristianaron como Década Prodixosa, y tol saber del mundiu atopábamoslu na enciclopedia Dalmáu Carles. Na so terria portada, una pareya de coloríos guah.es diben camudando de grau y de posición azorronando les sos ñegres fueyes interiores, magar que na nuesa escuela nun viéramos guah.a nenguna. Nunca algamé a saber por aciu de daqué o de daquién el mio vecín, Xabel, nun viniera a aquel colexu, llibrando de les mancadures de tercer grau que solmenaba don Fidel. Tampoco, la causa de qu’estes foran homónimes a les categoríes de les cartiyes. D’igual miente y mientres aquellos años, el porqué de que Nando me marmullara que’l padre del docente yera roxu y que yo atribuyía al tonu talamente colloráu de la so cara. Sí, daquella, yo m’entrugaba munches coses –que nun s’alcontraben na Dalmáu Carles−, tantes que nun van caber nesti rellatu tan curtiu.