El gatu ñegru y barbudu

gasta pelos nes oreyes,

arriendes de bigotudu,

ye espantible nes semeyes.

Pol focicu y pola boca

tien l’aspeutu d’un humanu,

cola so presencia moca

−y presta xubir al vanu.

Esti muxín ye pequeñu,

magar que paez mayor,

gusta comer nun tarreñu,

nun camuda la color.

Cola so mirada inquieta,

paez dicite daqué,

faltó−y mui nuevu la teta,

el probe güérfanu ye.

La ma foi envenenada

por un castrón del llugar,

al que nun−y pasó nada,

nin seique−y va a pasar.

Trescaláu cola tristura,

miaga pa pidir comida,

la so vida será dura,

mientres dure la so vida.

Mentanto yo soi so padre

y d’otros siete mixinos,

coles mesmes soi la madre,

¡créense mios fíos, ninos!