Falo na vuesa
conciencia,
esa qu'un día
escaeciera,
de lo asturiano, la
sencia,
y del raigañu, la
xera.
En Madrid, Tinéu o
Grau,
y tola so redolada,
toi, dacuando, mal
miráu,
cuenten que nun val
pa nada.
Xente del mesmo país,
xente de la mesma
tierra,
que-y afalaga’l mesmo
bris,
seique'l vezu nun-y aferra.
A quien nun importa
un res,
el procuru los sos
güelos,
pero que fala
l’inglés,
por ser de más altos
vuelos.
De la diglosia,
contentos,
de finar yá
sotripaos,
camudaos a otros
acentos,
del so tueru, amenorgaos.
Qu'arriendes de ser
xentiles,
vienden la so mesma
alma,
la esbarien pelos
cantiles,
con tal de llevar la
palma.
La cuestión ta mui
precaria,
precisa del to
sofitu,
nuesa llingua
milenaria,
adolez ensin gabitu.
Aporfio na
sestaferia,
pola que'l mio xeitu
ambura,
refuguemos la
llaceria,
curia de la to
cultura.
Aneciaré nel enfotu,
falando’l nuesu
asturianu,
l’emburrión del vuesu
botu
nun diba amestar en
vanu.
No hay comentarios:
Publicar un comentario