Camudando los vezos

     A lo cabero, cavilgué en dexar de gandir, dormir de día y caleyar de nueche al sol de les vixilies. Refugar los atascos y escaecer les cafiantes gafes escures, sentir el silenciu y la tenrura na clarixa qu'escurre peles ceres al ablugu de les seculares fachaes y desapegame de la color del presente y del esbariante golor corporal de la humanidá. Recular al pasáu a la vera de los vieyos vecinos y terrenales solombres. Enfrescame cola agua de los regadores, esfreciendo los pensamientos qu’arroxen y engañame cola farola que yá nunca tornará a ser d’esquistu. Asitiar la mio siella nel centru d'una invisible charra que toma'l frescu imposible de los branos. Esperar al últimu tranvía que dexó de pasar del qu’aportará mio pá col cenciellu cucuruchu de papel estraza acoricando les pataques frites de la mio infancia y tocar palmes a un serenu que me va abrir les puertes del pretéritu, de lo asocedíu etereu qu'a pocu que t’esforcies vas estremar porque se niega a desapaecer y atópase arrexuntáu peles cais y madrugaes de Madrid per dellos requexos onde inda xilen les pallabres.