Cómo foi qu’entamamos, yo nun lu sé,
la hestoria que nun algama’l fin,
nin cómo aportasti a ser la muyer,
que tola mio vida pidí.
Contigo fai falta pasión
y un rispiu de poesía,
y sabiduría, pos yo
trabayo con
fantasía.
¿Recuerdes el día que te canté?
foi un inmediatu respigu,
por si nun lu sabes
te lu diré:
yo nunca dexé de sentilu.
Contigo fai falta pasión,
nun tien de fallar enxamás,
tamién maestría, qu'amás
trabayo col mio
corazón.
Cantar al amor yá nun va bastar,
ye abondo pocu pa min,
sí quiero dicite que nunca habrá
cosa más bella que tu.
Cosa más guapa que tu,
única como tu yes,
inmensa de la que quies,
gracies por esistir.
Cómo foi qu’entamamos yo nun lu sé,
la hestoria qu’avera al so fin,
qué ye esi misteriu que nun se fue,
llévolu equí dientro de min.
Van ser alcordances que non,
nun dexen colar la edá,
van ser les palabres pos yo,
sabrás trabayo la voz y amistá.
Cantar con amor yá nun va bastar,
ye abondo poco pa min,
sí quiero dicite que nunca habrá,
cosa más bella que tu,
cosa más guapa que tu,
única como tu yes.
inmensa de la que quies,
gracies por esistir
No hay comentarios:
Publicar un comentario