Pende la tierra tresvierte

L’iviernu llanta nes cumes,

nidios caxellos de nata,

ente esperteyos d’arumes,

fumu de cocina en cata,

a la cata del cumal,

a la gueta de la gloria,

qu’acuta la prunacal,

qu’esbaria de la memoria.

Allá enriba, nel altor,

onde nun fadia l’humanu,

au marcha’l resquemor

y ye cenciellu lu ufanu.

Auquiera que'l ferre esnala,

ayuri que’l sol aguanta,

en finxos de muria rala,

so borrina que llevanta.

En regatos cantarinos

que ruempen ente’l silenciu,

bien d’acordes seliquinos,

del son d’agua del vertenciu.

Benditu ye aquel que vive,

pende la tierra tresvierte,

si la muerte lu recibe,

de la claridá, sollerte.