Marramiáu

Folgaba’l señor don ratu,

echadín nel so furacu

marramiáu, que diz el gatu,

a la gueta del furacu.

Cuando recibió una carta,

por si–y peta ser cesáu,

marramiáu, carta qu’aparta,

por si–y peta ser cesáu.

Por una tarxeta opaca,

que yá esfrutara Blesa,

marramiáu, parió la vaca,

tarxeta ñegra y encesa.

Al ratu dempués del gastu,

prindaron-y nel furacu,

marramiáu, nun tien bon tastu, 

prindaron-y nel furacu.

Anque estazó la baraxa.

diz que nun rompiera un platu

de la que tuvo na Caxa,

pos nada sabía’l ratu.

Al golor del gamonéu,

camudó d’economía,

marramiáu que tuvo feu

y atropó muncha rensía.

Too tuvo que tornar

de la bolla de quebrantos,

marramiáu vaya finar,

igual que van finar tantos.

Magar que canta la xente:

siete vides tien el ratu,

marramiáu, tenlo presente,

que naide escaeza’l datu.