¡Recoyéi ancles y suañái!
Cuenten que cuenta la hestoria,
dicen que diz la lleenda
qu’un barcu algamó la gloria,
saliando tou mar y sienda.
Por culpa una maldición
que careció’l capitán,
cola so tripulación,
siempres al debalu van.
Foi pol pactu col diañu,
seique-ys escarmara Dios,
a penar añu tres añu,
a analayar dende entós.
Nun-ys valió l’esconxuru,
tuvieron sieglos en danza,
pol enfotu, de seguru,
de doblar Bona Esperanza.
A quien se-y apaecía,
camudaba la so suerte
y quiciás, nel mesmu día,
taba esperando-y la muerte.
Hai tiempu que nun se ve,
nel Índicu o pel Exéu,
yo pol destín lu alcontré,
nun requexu de Tinéu.
Naide lu vaya a buscar,
abelluga na quimera
y nun lu van a topar,
si acaso, nuna escalera.
Dientro un bar, amenorgáu,
afáyase tan campante,
tres d’una puerta, encalláu,
aquel “Holandés Errante”.
No hay comentarios:
Publicar un comentario