Enantes d’esta dómina del “Señor de los aniellos”, onde yá nadie los
amuesa nos deos sinón en oreyes, embelicu, ceyes y nel mesmu focicu, hubo otra na
que se llucíen a mou de promesa. Yera como na publicidá de los trebeyos, de la qu'a
una moza-y prestaba un mozu cavilgaba “me lu pido”, entós s’afayaben los
aniellos y ¡alón!, amarraos pa tola vida. Agora, que s’empareya y desempareya
con facilidá, yá nun se gasten eses sortíes y de resultes se torga’l peligru de
firíes si acaso frayen, como m’asocediera a min que pegué contra una papelera
cuando corría pa coyer la llinia y tuvieron qu’espetame cuatro puntos de sutura
ente’l furabollos ya'l mayor de toos. Si, abúltaseme que dende aquella ya nun
se regalen aniellos.
No hay comentarios:
Publicar un comentario