Les verdures de Bruseles pertenecen a la gran familia de les Crucíferes.
Anque les verdures de Bruseles tán
disponibles tol añu, la so meyor dómina s’alcuentra nos meses de seronda ya
iviernu, dende ochobre hasta avientu.
El conteníu de fibra que nun eslle ye
eleváu, lo que favorez la sensación de fartura ya'l tránsitu intestinal, colo
qu'ameyora l'estriñimientu. Pue provocar cagalera.
Estes verdures son les que más caloríes
apurren de la so triba.
El tastu amargoso de les verdures de Bruseles
se debe al so conteníu en goitrina.
Contienen magnesiu, qu'ameyora la inmunidá y tien tamién un nidiu efeutu
laxante.
Destaca la presencia de potasiu, fósforu y
yodu, asina como cantidaes discretes de cinc y calciu (de probe absorción). El
potasiu participa na tresmisión y xeneración del impulsu nerviosu. El yodu ye
un mineral indispensable pa que furrule bien la glándula tiroides. Ésta produz
les hormones tiroidales, qu'intervienen en numberoses funciones metabóliques como'l caltenimientu de la temperatura. Coles mesmes, el yodu ye esencial na
crecedera del fetu y nel desenvolvimientu del so celebru.
No hay comentarios:
Publicar un comentario