Les llaves del cielu

     ¡Por fin fixera’l tratu la mio vida! Yá naide me va a endilgar que namái faigo negocios ruinosos. Foi’l casu que la muyer llevóme unos díes a onde la torre s’amiesta colos molinos y l’AVE, que nun son quien a trayer p’Asturies, nos tresportó a Málaga en dos hores y media. Tuviéramos enredando pela faza ya’l domingu pasáu nos allegamos a un mercadín, mui bien cerca d’un centru asturianu que s’asitia nel llugar, nel que quedé escuclando ablucáu pa un manoyu llaves vieyes qu’asoleyaben nuno de los puestos. Decatárase al instante l’amu y nel intre m’espetó: “Son les llaves del cielu”. Yo, que d’entamu nun yera a créelo, saqué aína dineru del bolsu col envís de paga-y lu que me pidía per elles enantes que dalgún espabiláu se m’adelantara. Agora, que fino de tornar, vos les amueso mui fachendosu: ¿qué vos paecen? Tai tranquilos los amigos y collacios que de la que morráis vos voi abrir de secute. A los mediu afamaos a los que-yos espublizó un par de cuentos l’Academia, que namái fociquen pela mio muria pa dacuando en vez sacar porgüeyu ensin dexar buelga, vos voi tener nel purgatoriu delles selmanes. De resultes, si nun queréis qu'eso asoceda, yá vos tais materializando y, cuando vos preste daqué de lu qu’escriba, calcái tamién nel “me gusta”.