Al cayer la oración,
col so mantu de gris na ciudá,
asolombra nel mio corazón
l’avesida murnia de la soledá.
L’alcordanza de paz,
de mios hores felices d'ayer,
va golpiando en maxín y renaz
como un ríu de suaños al alborecer.
Yo tamién árbol fui,
qu'al pasar pela vida frutié nel llugar.
Pero en tiempu y llonxanza rindí,
fendiendo’l mio tueru, quiérenlu arrincar.
Namái quiero al partir
nun llevar na mio alma un rancor.
Que lo amargo qu’aportó’l vivir
fue más duce y prestosu, xuníu al to amor.
Y si acaso, tal vez,
col recuerdu pudiera ablugar,
si una copla al so ritmu entemez,
xuntu a ese alcordanza la seya a cantar.
Yo tamién árbol fui,
qu'al pasar pela vida frutié nel llugar.
Pero en tiempu y llonxanza rindí,
fendiendo’l mio tueru, quiérenlu arrincar.
No hay comentarios:
Publicar un comentario