La Graciosa

     

    Tornaron al so orixe y paez que foi ayeri… Dempués d’una montonera d’años viviendo nesa urbanización madrilaña a la vera nós, colaron camín del puertu d'Huelva colos sos dos perros, un fardel d’ilusiones y delles caxes d’aperios y ropa que mal afayaben nel ruin sitiu qu’espurría del pequeñu coche. Nél marcharon colo que rescataron del pasáu, tol so presente y los nuevos proyeutos de futuru. El barcu partiera dende Cádiz, pero a Gigi nun–y debió prestar un res día y mediu zarráu nel tresportín yá que morrió darréu. En resultancia, La Graciosa dexó de selu tantu; sicasí, tres más de cinco años, el so baldosín entá anecia n’amosar na muria’l caberu destín de los postreros moradores de la casa, qu’aínda se caltién en silenciu. Güei, Saulu –sólu–, vieno de visita mientres que la madre remanez nes Canaries. Xintaron xuntos y pela tardiquina, el cuartu d’Álvarín españa en risaes al tiempu que dambos enrieden y glayen. Arriendes, la mesma estampa de La Graciosa se m’abulta qu’esboza una llixera sorrisa.