El perru'l tendal

     Hai delles selmanes vos falara sobre un perru que s’afaya amarráu a un tendal nel Barriu Azul de Castañéu de Grau. Darréu–y escribí un poema pero, como nun alcontré una semeya que–y fixi pa ilustralu, esti mesmu llunes garré’l coche y m’averé fasta ellí pa tira–y otra nueva y poder espublizávoslu. D’otra miente, si daquién pasa per esi llugar, que–y diga dalgo o–y tire la so pelotina que se pon mui contentu.

Tendal flotante qu’espurre espluma,

blanca colada qu’a blanco aruma,

camín sonoru

d’un perru xoru,

besu d’aliendu, mientres hai lluz,

cabudu cruz.

¡Solombra etérea que cuantes veces

si voi tocate vas ya esmoreces

ensin llapada, con un lladríu,

como borrina, ensin gañíu,

nel Barriu Azul!

Ellí nel güertu tas tan campante,

sobro l’alambre cuerre’l bramante,

roncu llamentu

enclín del vientu,

cola enganía dalgo meyor,

faltu d’amor.

                                

¡Qu’a los tos güeyos y a to agonía

los güeyos torno, guardes rensía;

yo, que nun rindo, carezo’l mal,

visión encesa, perru’l tendal,

siento’l dolor!