Yá quixera yo pintar,
pintar como Tintoretto,
pero de tanto emporcar,
emporcaba ensembre neto.
Talamente como’l pisu,
la contorna por paleta
amenorgaba’l mio rixu,
de tanta color repleta.
Amás, dacuando, esnalaba,
esnalaba col arume,
col arume nun pintaba,
anque yera a ver al blume.
Arriendes que, ximelgando,
componía’l bodegón,
finaba como chumando,
chumando de garrafón.
De resultes, la muyer,
escuclándome enfiláu,
riñíame por beber,
por beber del repintáu.
El repintáu del retratu,
el retratu o'l saín
qu’aporto a clavel o matu,
o al paisax de Samartín.
Pinto cuarteta o sonetu,
ayén al retu del tinto,
nunca seré Tintoretto,
porque a la fin nada pinto.
No hay comentarios:
Publicar un comentario