La xente asturiano sigue medio aisllao
nuna verde fondigonada que davezu arroxa ya afuma. Al norte, atópase’l
Cantábricu con un Este cántabru namái. Al oeste, una ría ya’l sur un tren de la
bruxa que xubi y baxa del monte –colos paisanos de culu–
porque tolos años retrasen el ramu la so variante, arriendes d’una carretera
que sanciona por dos vegaes el derechu de pasu. Perbaxo: agua de vida, carbón de desaniciu
ya oru d’una muerte anunciada. Pente nós, la prudencia que nos fai ser dafechamente
inoraos por una Alministración que tien
qu’atender de mano a otros más arralladores. Fasta torguen d’espresanos na
nuesa llingua que sume nun repunante agraviu comparativu col preste de los
desarraigonaos.
No hay comentarios:
Publicar un comentario