Teo un armariu apináu
de trastos, cuentos ya encoples,
tamién ropa escolingao,
como del xugu les doples.
Nun voi ser llantar curiosu
lu escribayáu neses fueyes,
por aciu de perezosu,
magar tengan como trueyes.
Dos estorios, tres caxones,
delles lentes pa nun ver,
alcordances ya ilusiones,
unos billetes del TER.
Llibros que lloren l’autor,
caxes, pastilles, preseos,
un requexu de mugor,
munchos cromos y tebeos.
Semeyes, rises, postales
coles nueves ya allegríes,
estampes de funerales,
un reyu ya un par d’arbíes.
Soldaos de plomu y de guerres,
una escudiella perrones,
medayes pente achiperres,
bien de discos, dos mil sones.
A lo fondero una furnia,
enriba, nada na carra,
al abrir fiende la murnia,
da un gañíu cuando zarra.
Si acaso, nun día fríu,
marcho sepa Dios per ende,
que daquién diga’l mio fíu
qu’asoleye lu qu’escuende.
No hay comentarios:
Publicar un comentario