Un tiempu que resalvamos

(Que seya a perdoname l’amu por garra–y la semeya de les Cases Nueves, yá que nós nun teníamos cámara daquella)

     Yera un tiempu de tardes qu’espurríen a rollones sobro los bombardiaos escampleros, de programes dobles nel ranciu cine del barriu, d'infinitos xuegos d’escurrimientu y de cai; de llimes, chaples y banzones, d’amarraces colos foriatos de les Cases Nueves, d’escursiones fasta la llinde’l mundiu na mesma raya de la barriada. Foi una dómina de pan con chicolate, de pastilles de lleche de pollina, de partíos de pelota con pantalones arremendaos, de semeyes de la cámara del pá de Bertu –el de la falanxe– que camudaba a blancu y ñegru una realidá yá abondo escolorida. Foron unos años nos qu’escaecíes davezu los llibros mientres qu’escribíes la to propia y doliente historia pente una montonera refugayos. Malapenes trescurriera una ventena d’años d’una guerra de la qu’enxamás te falaben, magar qu'una afogadiza murnia se caltenía nel ambiente y s’ablayaba uniformada sobre nós; sicasí, naide foi quien a llevanos les alcordances d’aquel escuru tiempu que resalvamos.