El güevu fritu

 

Cuando l’atapecerín,

esi sol ye un güevu fritu,

que se rustia seliquín

ya aguanta como un benditu.

 

Ente la clara de ñubes

ye una xigantesca yema,

l’aprecies de la que xubes

a un altu con una fema.

 

Porque ye mui atrayente

pa tol que ta namoráu,

mientres lu inora la xente,

tu lu mires ablucáu.

 

Nun vas ver la so membrana,

nin siquiera la cubierta,

pos nun−y da pola gana

caltener la vista abierta.

 

Nun s’amuesa pela nueche,

nunca tuesta nel escuru,

nun ye tema mala lleche

nin por ser un güevu duru.

 

Ye qu’al día−y pon velu

ya’l saín d’esta manera

apaga nel finxu’l cielu

y sal la lluna llucera,

 

que nun quema nin arroxa

como’l güevu na pelleya.

Ansí socede la cosa

dende que’l sol esperteya.