FARSANTES

Agora tol mundiu escribe,

tol mundiu ye equí poeta,

l’afamáu lloa recibe

y escribe lu que-y peta.

Silenciu de la mirada,

requexu del corazón,

el mar de la marexada,

resquemu nel resquemón.

Lluna y cielu; cielu y lluna,

rellumen milenta estrelles,

rellumen de mala zuna,

col rellumar, esperteyes.

Caminando pel camín,

camín cubiertu de nieves,

alloriáu col so destín,

s’atopa con Blancanieves.

Riscando’l riscar del alba,

atapez nel finxu’l cielu,

nunca-y canta a una calva,

de borrina arrodia’l velu.

El so arume ye de rosa,

na so vera ye feliz,

la griespa de la so prosa,

aguiyonó-y la nariz.

Farsa, farsante, falsariu,

xuegos de maxa florales,

engañifa d'a diariu,

tanto tienes, tanto vales.

Aneciando nesa tema

y cola rimada ausente,

quedó iguáu’l so poema,

que premiara'l presidente.

Afalagu d’inorantes

qu’encumen al afamáu,

lu que’l clan de los farsantes

dexara recomendáu.