Allá una vezona que
pintaba daqué, pero agora yá nun pinto nada. Hai bien de tiempu de la que
baillaba dalgo, magar qu'agora yá tampoco baillo nin siquier a lo bolero.
Anguaño, bien de xente depriende a danzar nos cursos de bailles de sala na casa
conceyu o nesos centros que llantaron cada cuatro cases; sicasí, enantes nun
los había y naide t’enseñaba. Alcuérdome una vegada que saqué a baillar a una moza
mui curiosa nuna fiesta prau y, namái alvertir como espernexaba, de secute
m’entrugó que si sabía baillar. Darréu-y retruqué que non. Aina, la guah.a, que
yera mui atrevida —les moces curioses siempres fueron mui atrevíes—, aldericó
qu’entós pa que baillaba y, como a min enxamás me prestó contar troles, -y
espeté que por arimame a ella. D’otra miente, yá hai unos años que la mio mesma
muyer y la mio cuñada s’apuntaron a un cursu d’esos tan granibles.
Caltuviéronse n’activu unes selmanes, anque dempués colaron por culpa de
que’l maestru aneciaba a farto col chachachá. Eso me valió bramente p’anda-ys
fadiando de contino col cuentu de que marcharen por mor de que nun toparon de
pareya a nengún mozu que pagara la pena.
No hay comentarios:
Publicar un comentario