Rindo

     Son les 11 de la nueche de cualesquier nueche; magar qu’aportara na de güei. Fino de tornar pa casa de caleyar col envís de baxar la cena y foi’l casu qu’al torcer una esquina d'otra cualesquier cera m'atopo col cuerpu d'un home tiráu nel pisu y dellos cuerpos argutos qu'arrodien pela calzada pa nun pasar a la vera'l valtáu. -Y entrugo por lu que-y pasa y por si necesita que-y eche un gabitu. Me retruca que non y malapenes algama a ponese de rodíes. –Y ufierto llamar a una ambulancia y anecia cola negativa. Marcho, de la que cola a tatás, y los otros cuquen dende lloñe encarpazaos perbaxo la ringlera de lluces aforcaes. Reseño ablucáu lu que m'asocediera qu’aporfia en ser repunantemente habitual, mentanto —de nuevu— alcuérdome de lu qu’espetaba Kafka al respeutu:

“Cuando unu sale a caminar de nueche per una cai, y un home, visible dende bien lloñe —porque la cai ye pindia y hai lluna llena—, cuerre escontra nós, nun lu detenemos, nin siquier si ye ruin y andrayáu, nin siquier si daquién cuerre detrás d'él glayando, dexámos-y pasar. Porque ye de nueche, y nun ye culpa nuesa que la cai sía empinada y tea la lluna llena; amás, seique esos dos entamaron una cacería pa enredar, seique fuxen d'un terceru, seique'l primeru ye escorríu a pesar de la so inorancia, seique'l segundu quier matalu, y nun vamos ser cómplices del crime, seique nengunu de los dos sabe nada del otru, y diríxense corriendo cada unu pola so cuenta escontra la cama, seique son nocherniegos, seique'l primeru lleva armes...”

     Y, al tiempu que vomito les voltures sobre’l tecláu, cavilgo que siempres foi asina, que naide quier saber nada, que nun ye culpa nuesa. ¡Gandaya de pantasmes andariegues!, ¡refugaya de cadarmes ensin espíritu! Arriendes, empiezu a tar mui cansáu, mui cansáu d'esta especie humana y amodo, mui adulces, voi rindiendo.