Tiempu de gaita

     Hubo un tiempu de xareos, de botes de vinu, de moñiques de caballu y de guardies que volvíen de repartir estopa coles sos llargues porres. Sí, nós vivíamos nuna cai, camín de Chamartín, per onde esbariaba’l madridismu y la reciella montada de grises fuerces d’orde del cuartel de la Remonta. Daquella, un misteriosu personaxe m’aseguró que los resultaos del Equipu’l Gobiernu yá taben axustaos y por culpa d’ello yá abondaben los penaltis. Lo bono d’esa cai yera qu’amás de merengues y repartidores asoleyaben xiblagaites, yá que’l mentáu acuartelamientu allugaba tamién un destacamentu de caballería del exércitu y la so banda, na que tocaben dellos gaiteros, qu’andechaba nes fiestes de la barriada y baxaba per delantre la nuesa mesma casa. Dempués d’almorzar nel chigre de Silveriu, aportaben de nuevu los sos sones pa distraición de madrilanos y gayola gaitera de los del cuchu.