Zamba de la mio soledá

Cuando cai la oración,

col so mantu de gris serondiegu,

seique anuecha nel mio corazón,

l'aveseda murnia de tar avisiegu.

L'alcordanza reñaz

de les hores felices d’entós

va cutiendo en mio mente y renaz,

como un ríu de suaños medrando con vós.

Yo tamién árbol fui,

qu'al pasar pela vida dalgún frutu di.

Pero'l tiempu que llinda’l frutar,

frayando’l mio tueru lu quier arrincar.

Namái quiero al partir

nun llevar na mio alma un rancor.

Que lo amargosu que tuvo'l vivir

foi más tienru y más guapu, xuníu al to amor.

Por si acasu na tamba

l’alcordanza pudiera quedar,

qu'una copla con sones de zamba,

xunto a esa alcordanza, sía quien a cantar.

Malapenes la espita

d’una espicha que fai escaecer,

nun olvido por embargo a Lita

y güei col so cantu quiero entemecer,

y güei col so cantu quiero entemecer.