El sabotaxe

        Yo, como seréis a aldovinar, con 5 ó 6 años nun yera nin contrariu nin adictu al Réxime. Lo cierto ye qu'aquella nueche estrenaba un nuevu allumáu’l paséu de la Castellana de Madrid, coincidiendo col ramu del monumentu a Calvo Sotelo na Plaza de Castiella. Ta perclaru qu’a esa importante efeméride s’allegó’l que nomaren Caudiellu d'España. Alcuérdome como embaxo d'aquelles verdes faroles allugábase l'accesu al mecanismu interior protexíu so llave, qu'al ser más grandona que les d'agora precisaba del afayadizu furu. El mio escurrimientu ante aquella inevitable tentación foi'l mexar al traviés d'unu d'esos furacos. ¿Cómo voi escaecer el desaxeráu rescamplu y la consecuente zurdiellada qu'a pocu me tira de llombu  apagando’l llume de la farola y, a un tiempu, el de toles del paséu? De la mesma, recuerdo como la mio ma me garró aína del brazu y fíxome abandonar el llugar a toa priesa. Güei, fáigovos participes d'esta traumática esperiencia, ensin esplicame entovía como salí intautu, al ablugu de la debida prescripción d'un sabotaxe qu’igüé escontra la Dictadura ensin decatame pa nada d'ello.