¡Oh, blanca Navidá!

 ¡Oh blanca Navidá!,

el castrón s’amaruta de corderu,

blanca foi hai cuantayá,

los reis lleguen cuando la cuesta xineru.

¡Oh blanca Navidá!, ñeva,

vienen con tol so cortexu d’Oriente,

caún nun portal del Ivima queda,

pisu, paga y a folgar caliente.

¡Oh blanca Navidá!, suañu

 y, cola nieve alredor,

retayen y te vienden un engañu,

la to cartera pue pañátela un pastor.

¡Oh blanca Navidá!, el xerente

de güe nel ñacimientu va posar,

y un calendariu te va dar, indecente,

pos la blanca Navidá va llegar.

¡Oh blanca Navidá!,

lo de los vieyos ye d’arrecendor,

amenorgan-ys de nuevu la pensión, ¡ca!,

col so mensax de paz y puru amor.

¡Oh blanca Navidá!, Herodes

nun ye quien a —yos aguantar, yá,

marcha, arrenegando en castellán: ¡te jodes!,

al llegar la blanca Navidá.