Hai dalgunes fotos antigües onde,
arriendes del paisax o de la persona, paez que tamién quedara trescaláu pa
siempres el so mesmu xeitu…
La neña Alicina
nun carez galbana,
la so melecina
ye de porzolana.
Ye la so moñeca,
papiellos de lloza;
–y dan a
la llueca,
con ella retoza.
Cuando naide mira,
el xuguete fala,
la neña l’almira,
nun vio cosa tala.
Si s’avera xente,
la pon al so oyíu,
yá que nun la siente,
pos finó’l sentíu.
Ye qu’ese trebeyu
refuga’l falar
a nuevu o a vieyu,
namái al so par.
Pueque se frayara
esa compañera,
nunca más topara
otra tan melguera.
Magar qu’en los suaños,
enrieda con ella,
nun pasen los años,
caltiénse a so oreya.
Tamién Alicina
foi de porzolana,
cuando rapacina,
pequeña y galana.
No hay comentarios:
Publicar un comentario